Vakantiepret & vakantiepech

Lieve lezers,

Na twee super leuke weken vakantie is het tijd om jullie op de hoogte te brengen van al onze belevenissen, lange blog dus! We (Barbara en ik) hebben het echt heel leuk gehad en lekker veel gelachen, maar deze vakantie hebben we ook heel veel teleurstellingen gehad.

Van Auckland vlogen we naar Nelson en ondanks cycloon Lucy ging alles goed. In Nelson hadden we genoeg tijd om de stad en een hele leuke markt te verkennen waar we een oliebol hebben gegeten bij een Nederlandse kraam. Toen op de bus gestapt naar Abel Tasman nationaal park. De bedoeling was om hier te gaan zeilen en wandelen maar in de bus kregen we te horen dat alle activiteiten gecancelled waren vanwege Lucy en dat betekende onze eerste dag heel veel regen en alleen maar op bed liggen in het hostel. Achja eigenlijk waren we ook wel toe aan wat rust om bij te komen.
Daarna door naar Punakaiki waar we de Pancakesrocks hebben gezien heel mooi! Het leuke aan de Stray bus is dat die tussendoor overal stopt.

Vanuit Punakaiki zijn we doorgegaan naar Franz Josef waar ze een gletsjer hebben waar je naar toe kan met de helikopter. Dit hadden we geboekt voor de woensdag. Om 11.40 uur moesten we inchecken maar tijdens het ontbijt hoorden we al dat de ochtendgroepen gecancelled waren vanwege wolken op de berg. Onderweg erna toe klaarde het op en kregen we al stiekeme hoop. Bij de balie waren we blij verrast, we waren de eerste groep sinds dagen die weer in mocht checken en dus een hele outfit aan en op naar de helikopter. Bij de helikopter werd wel gezegd dat er eerst gekeken moest worden of het haalbaar was. Bar en ik mochten mee in de heli maar helaas konden we niet landen omdat de heli niet door de wolken kan vliegen. Terug naar de grond en onze mooie outfit kon weer uit... Het positieve was dat we nu een gratis helikoptervlucht hebben gehad!

Door naar Wanaka waar ik al heel lang naar uitkeek: een skydive! Wanaka is een heel leuk dorpje waar je echt een vakantiegevoel krijgt met een mooi meer en bergen op de achtergrond. Vrijdagochtend om 8.15 uur moest ik ter bevestiging bellen of mijn skydive door ging, maar de lucht was strak blauw dus ik dacht nou dit kan niet mis gaan. En ja hoor, sorry maar het vliegtuig is kapot... Grrrrrr! Ik was echt heel chagrijnig en teleurgesteld! We zijn toen maar gaan winkelen waar ik even heb lopen klagen en daarna hebben we echt een fantastisch mooie wandeling gemaakt. Bovenop een berg met uitzicht op de bergen en twee meren. Daarna heel ver doorgelopen en nog 7km langs het meer gewandeld waar echt niemand was. Ja ik ben echt verliefd op Nieuw-Zeeland! Dit had mijn dag echt weer goedgemaakt.

Door naar Queenstown waar we maar een nachtje bleven en een beetje gewinkeld hebben, uiteten geweest en alvast een skydive geboekt voor als we weer terug kwamen van de Deep South tour. Milford Sound is een van de hoogtepunten van NZ. Een boottocht gedaan over het meer tussen de bergen door met een paar watervallen en zeehonden op de rotsen, heel mooi! We sliepen toen in de middle of nowhere in hutjes waar om 22 uur de elektriciteit uitging. Hier gingen we ’s avonds het bos in om Glowworms te zien, heel bijzonder! De volgende dag doorgereden naar de haven om de ferry te pakken naar het derde Nieuw-Zeelandse eiland: Stewart Island. De boottocht heen was vreselijk! Het stadje Oban op het eiland stelt weinig voor, toen we na het eten een rondje gingen wandelen was op een hotel/bar na alles gesloten. Om 21 uur zijn we naar de haven gelopen waar we een pinguïn hebben gespot. Helaas was het moeilijk om deze vriend goed op de foto te krijgen en keerde hij ons de rug toe.
De volgende dag hebben we een wandeling van 12 km over het eiland gemaakt. De natuur is heel anders dan in de rest van NZ, het was heel mooi! Helaas hebben we geen wilde kiwi gespot maar kwamen we wel per ongeluk terecht op een prachtig privé strand.
Na een dag Stewart Island gingen we aan het einde van de dag terug naar Queenstown waar we een half uur hebben gewacht op de beroemde Fergburger. Dit is een hamburger die zo groot is als je hoofd en de allerlekkerste moet zijn, lekker was ie zeker!
Was het vandaag dan toch echt zo ver dat ik op 15,000 feet (zo’n 4.5 km) uit een vliegtuig zou springen? Lichtelijk gespannen ging ik naar de shop in de stad. Gelukkig was Barbara mee om mij te steunen. Na wat papierwerk zijn we naar het weiland gegaan wat zij een vliegveld noemen. In een winddichtpak gehesen, handschoenen aan, muts op de kop en een bril op ging ik in het vliegtuig. Adam, mijn instructeur, had al 2500 keer gesprongen dus dat stelde me heel erg gerust. We gingen als laatst het vliegtuig in dus na een vlucht met prachtig uitzicht moesten we er als eerste uit. Ik had er super veel zin in omdat ik niet wist wat er ging komen. Maar het is echt fantastisch! Een heel bijzonder gevoel en vooral indrukwekkend hoe hard je naar beneden gaat. Na 60 seconden vrije val ging de parachute uit en vroeg ik of het wel echt een minuut had geduurd want het voelde maar als 10 seconden. Ik mocht zelf de parachute besturen waarbij ik kei hard aan links trok en dan weer aan rechts waardoor we allemaal rondjes vlogen, heel leuk! Bij de landing stond fotograaf Bar me alweer op te wachten. Mijn adrenalinekick was enorm en ik kon alleen maar aan Bar vertellen hoe snel het was, hè hè mijn dag kon niet meer stuk!

’s Middags lekker in het park gelegen en natuurlijk de foto’s en filmpjes van het Skydiven bekeken. ’s Avonds hadden we afgesproken met Jarno (vriend van Joep die hier al 2 jaar is blijven plakken). Met hem en zijn collega hebben we een paar drankjes gedaan in de stad, erg gezellig. Daarna eindelijk een keertje uitgeslapen en rustig aan gedaan. ’s Middags toch weer iets sportief: een mountainbike huren. We wilden een route langs het meer fietsen van 16 km enkele reis. Helaas viel mijn ketting er na 9 km af. Barbara zou het er wel even op leggen maar er bleek een hele knik in de ketting te zitten waardoor dit niet mogelijk was. Tuurlijk het zal ook eens goed gaan bij ons. Ik teleurgesteld maar gelukkig was Barbara optimistisch. Ach joh, maakt niet uit we lopen gewoon terug, niets aan de hand. Na een zak chips en wat drinken bij het meer zijn we terug gaan lopen maar dit was niet echt heel relaxt met de fiets aan de hand. Na 2 km zijn we bij een automonteur binnengelopen of we tangen van hem mochten lenen. We hebben daar de ketting recht gebogen en er weer opgelegd. Heel stoer vonden we dit en dit heeft ons ook nog heel veel schadegeld bespaart. We durfden niet meer verder te fietsen dus zijn we terug gegaan naar Queenstown.

Vanuit Queenstown zijn we op Barbara’s verjaardag doorgereisd naar Mt Cook. In de bus hadden we een combodeal geboekt waarbij we ook naar de Abel Tasman gletsjer zouden gaan met een boot. Bij het inchecken in het hostel kregen we te horen dat het was volgeboekt en we niet mee konden. Bar en ik keken elkaar weer aan, hoe kan dit nou alweer? Toen maar met de bus meegegaan voor een wandeling naar Mt Cook. Een mooie wandeling van drie uur. Die natuur hier blijft echt heel bijzonder. ’s Avond hebben we in het restaurant met een groepje gegeten.

Onze een na laatste nacht brachten we door in Rangitata, waar we eigenlijk helemaal niets hebben gedaan. Shithead gespeeld en lekker op de bank gehangen. De laatste ochtend moesten we het vroegst op. Al om zeven uur de bus in naar Christchurch. We zijn overdag de stad in geweest. Heel veel sporen van de drie aardbevingen waren er te zien. Een naar gevoel als je ziet wat ze daar allemaal mee hebben gemaakt. Ik heb ook nog nooit zoveel oranje pionnen op de weg zien staan. Het centrum is opgebouwd uit winkeltjes en restaurantjes gevestigd in gekleurde zeecontainers. Ze hebben erg hun best gedaan om de stad op te vrolijken wat het toch een mooie stad maakte. ’s Avonds terug naar de airport voor onze laatste nacht. Dit hebben we doorgebracht in de Airport Lounge op zitzakken waarop we eigenlijk nog best prima hebben geslapen tot onze vlucht om 5.40 uur. Gelukkig had ik de maandag vrij om te wassen en bij te komen. Nu begint het ‘gewone’ leven weer.

Ondanks alle pech was het wel een hele leuke vakantie! Helaas is het wel duur reizen dus weet ik niet of ik nog een keer terug kan gaan voor de Franz Josef Glacier in juli maar wie weet! Bij thuiskomt lag er ook een stapel kaartjes, super leuk!

Geniet allemaal van het lentezonnetje, hier schijnt die gelukkig ook nog!

Veel liefs!